مدتی شد کز حدیث اهل دل گوشم تهی است

چون صدف زین گوهر شهوار آغوشم تهی است 

از دل بیدار و اشک آتشین و آه گرم

دستگاه زندگی چون شمع خاموشم تهی است

سر گذشت روزگار خوش دلی از من مپرس

صفحه خاطر از این خواب فراموشم تهی است

گفتگوی پوچ ناصح را نمی دانم که چیست

این قدر دانم که جای پنبه در گوشم تهی است

گرچه دارم در بغل چون هاله تنگ آن ماه را

همچنان از شرم جای او در آغوشم تهی است

...تقدیم به عشقم*